Evlilik yıldönümünü nerede kutladığınızı soramadım anne. Sahi en son ne zaman bir araya gelip babamla yaşanmışlıklarınızı tazelediniz? Ne zaman baktınız gözlerinizin içine, eski günlerdeki gibi. Gençlik heyecanın kaç ay sürdü ya da kaç gün? Hayallerinin parmak uzaklığı mesafelerine dokunabildin mi hiç? Gülebildin mi anne; umutlarını yellere yükleyip kaygısız, tasasız kalabildin mi? 

Şimdi aklıma geldi nedense. Senin katıla katıla gülmediğini şimdi fark ettim. Evlilik yıldönümünü kutlamadığını, bir sahil restoranında kendin için bir yemek yemediğini de. Hatta kumsalda yürümek şöyle dursun deniz suyuna ayağını değdirmediğini de. İnsanların yaşam tarzı haline getirdikleri bir çok davranışları karşısında o güzel yüzünün kulaklarına kadar kızardığını ve başı öne eğilen tek kişinin sen olduğunu da şimdi fark ettim. Ve yine şimdi fark ettim, anneler gününde sana hediye almadığımı da. Çünkü sen bunun çocuklarında bir kültür olarak yerleşmesine fırsat vermedin. Sen hep çocukların için yaşadın çünkü; Vermek Üzere kurdun kendini, bir şey almak aklının ucundan bile geçmedi. Elini öpmeseler de, boynuna sarılmasalarda sadece yanında olmaları dünyanın en büyük hediyesiydi senin için. Biz hala yanındayız anne ve her an yanında olacağız. 

Bütün fedakar annelerin gününü kutluyorum..

İsrafil Hancı